بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان

يا أَيَّتُهَا النَّفْسُ الْمُطْمَئِنَّةُ

اى روان آسوده (يا اى نفس آرميده)

ارْجِعِي إِليٰ رَبِّكِ راضِيَةً مَرْضِيَّةً

بازگرد بسوى پروردگار خويش خشنود خشنودشده

فَادْخُلِي فِي عِبادِي

پس درآى در بندگانم

وَ ادْخُلِي جَنَّتِي

و درآى در بهشتم

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِهٰذَا الْبَلَدِ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند نيارم بدين شهر

وَ أَنْتَ حِلٌّ بِهٰذَا الْبَلَدِ

و تويى جاى گزين در اين شهر

وَ والِدٍ وَ ما وَلَدَ

و پدرى و آنچه فرزند نهاد

لَقَدْ خَلَقْنَا الْإِنْسانَ فِي كَبَدٍ

كه آفريديم انسان را در رنج

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَنْ يَقْدِرَ عَلَيْهِ أَحَدٌ

آيا پندارد كه توانايى ندارد هرگز بر او كسى

يَقُولُ أَهْلَكْتُ مالاً لُبَداً

گويد تباه كردم مالى انبوه را

أَ يَحْسَبُ أَنْ لَمْ يَرَهُ أَحَدٌ

آيا پندارد كه نديدش كسى

أَ لَمْ نَجْعَلْ لَهُ عَيْنَيْنِ

آيا ننهاديم برايش ديدگانى

وَ لِساناً وَ شَفَتَيْنِ

و زبانى و لبانى

وَ هَدَيْناهُ النَّجْدَيْنِ

و رهبريش كرديم بدان دو پشته

فَلَا اقْتَحَمَ الْعَقَبَةَ

پس برنيامد (يا نگذشت) بر آن پشته

وَ ما أَدْراكَ مَا الْعَقَبَةُ

و چه دانستت چيست آن پشته

فَكُّ رَقَبَةٍ

آزادكردن يك بنده

أَوْ إِطْعامٌ فِي يَوْمٍ ذِي مَسْغَبَةٍ

يا خورانيدنى در روز پريشانى (يا روزى دارنده گرسنگى)

يَتِيماً ذا مَقْرَبَةٍ

به يتيمى خويشاوند

أَوْ مِسْكِيناً ذا مَتْرَبَةٍ

يا بينوايى خاكسار (يا نيازمند)

ثُمَّ كانَ مِنَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ وَ تَواصَوْا بِالْمَرْحَمَةِ

سپس گشت از آنان كه ايمان آوردند و سفارش كردند به شكيبايى و سفارش كردند به مهربانى كردن

أُولئِكَ أَصْحابُ الْمَيْمَنَةِ

آنانند ياران راست

وَ الَّذِينَ كَفَرُوا بِآياتِنا هُمْ أَصْحابُ الْمَشْأَمَةِ

و آنان كه كفر ورزيدند به آيتهاى ما آنانند ياران چپ (يا شومى)

عَلَيْهِمْ نارٌ مُؤْصَدَةٌ

بر ايشان است آتش افروخته (يا انبوه يا پوشيده)

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الشَّمْسِ وَ ضُحاها

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به خورشيد و پرتوش (يا آفتابش)

وَ الْقَمَرِ إِذا تَلاها

و به ماه گاهى كه از پيش آيد

وَ النَّهارِ إِذا جَلاَّها

و به روز گاهى كه تابناكش سازد

وَ اللَّيْلِ إِذا يَغْشاها

و به شب گاهى كه بپوشدش

وَ السَّماءِ وَ ما بَناها

و به آسمان و آنچه (يا آنكه) بساختش

وَ الْأَرْضِ وَ ما طَحاها

و به زمين و آنچه گستردش

وَ نَفْسٍ وَ ما سَوَّاها

و به روان و آنچه راست آوردش

فَأَلْهَمَها فُجُورَها وَ تَقْواها

پس سروشش فرستاد گنهكاريش و پرهيزش

قَدْ أَفْلَحَ مَنْ زَكَّاها

همانا رستگار شد آنكه پاك ساختش

وَ قَدْ خابَ مَنْ دَسَّاها

و همانا آيان كرد آنكه بفريفتش (يا نهان داشتش)

كَذَّبَتْ ثَمُودُ بِطَغْواها

تكذيب كرد ثمود به سركشيش

إِذِ انْبَعَثَ أَشْقاها

گاهى كه برانگيخت بدنهادتر (يا تيره‌بخت‌ترش)

فَقالَ لَهُمْ رَسُولُ اللَّهِ ناقَةَ اللَّهِ وَ سُقْياها

پس گفت بديشان پيمبر خدا اشتر خدا را و آبشخورش

فَكَذَّبُوهُ فَعَقَرُوها فَدَمْدَمَ عَلَيْهِمْ رَبُّهُمْ بِذَنْبِهِمْ فَسَوَّاها

پس تكذيبش كردندش پس پى كردند پس برآشفت بر ايشان پروردگارشان به گناهشان پس يكسانش كرد

وَ لا يَخافُ عُقْباها

و نهراسد از فرجامش

بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ وَ الضُّحيٰ

بنام خداوند بخشاينده مهربان‌؛ سوگند به چاشتگاه (يا روز)

وَ اللَّيْلِ إِذا سَجيٰ

و به شب گاهى كه تيرگى افكند

ما وَدَّعَكَ رَبُّكَ وَ ما قَليٰ

بدرودت نگفت پروردگارت و نه خشمگين شد

وَ لَلْآخِرَةُ خَيْرٌ لَكَ مِنَ الْأُوليٰ

و همانا انجام بهتر است تو را از آغاز

وَ لَسَوْفَ يُعْطِيكَ رَبُّكَ فَتَرْضيٰ

و هر آينه زود است دهدت پروردگارت تا خشنود شوى

أَ لَمْ يَجِدْكَ يَتِيماً فَآويٰ

آيا نيافتت يتيمى پس جاى داد

وَ وَجَدَكَ ضَالاًّ فَهَديٰ

و يافتت سر به گمى پس رهبرى كرد

وَ وَجَدَكَ عائِلاً فَأَغْنيٰ

و يافتت گرانبارى (عيالمند) پس بى‌نياز كرد

فَأَمَّا الْيَتِيمَ فَلا تَقْهَرْ

اما يتيم را پس خشم نيار

وَ أَمَّا السَّائِلَ فَلا تَنْهَرْ

و اما دريوزه را پس نران (يا نهيب نزن)

وَ أَمَّا بِنِعْمَةِ رَبِّكَ فَحَدِّثْ

و اما به نعمت پروردگار خويش پس زبان گشاى